PARMAKLARIMIN UCUNDA BAŞLADI AYRILIK
PARMAKLARIMIN UCUNDA BAŞLADI AYRILIK
Parmaklarımın ucunda kaldı teninin yumuşaklığı… Bedenimde süzülen ellerim sana dair her şeyi ayrılığın başladığı parmak uçlarımda sakladı… Biliyordum bir daha ellerim teninde özgürce dolaşmayacak, gözlerin bir daha aşkı anlatmayacak, bana gökyüzündün yıldız demetleri yapmayacaktın… Çünkü yıldızların hepsi parmak uçlarımda beni terk etti, en az gökyüzü kadar karardı yüreğim ve yalnızlık senin boşluğunu çoktan doldurdu… Senin ellerimi bıraktığın o yerde, ölüm çoktan sokaklarını doldurmuş, köşe başında benim gelmemi bekliyordu ve ne yazık ki ölüm bu sefer parmaklarının ucunda saklanmış bedenimi, kalbimi kaplamayı bekliyordu… Oysaki ne çabuk geçmişti şu geçmez dediğimiz zaman ve bugün uzaklardan hiçte böyle gözükmüyordu. Bu kadar soğuk ve karlı değildi en azından… Şimdi o zamanın içinde uçurumdan düştüğümü hissediyorum yüzüme hırçınca çarpan rüzgârdan… Ne söylersem söyleyeyim biliyordum söylerim adımlarının önüne duvar olmayacaktı, sen geri gelmeyecektin ve rüzgâr tenimi bu kez daha bir hırçınlıkla kesecekti… Ama onca şeye rağmen zaman ardından su gibi akıp gidiyordu, dünya hiçbir şey olmamış gibi dönüyordu ve insanlar nasıl olduklarımı bilmiyorlarmış gibi hala nasılsın diye soruyorlardı… Ve sen kimsenin beni üzemez dediğim kadar yıkıyor ve durmak bilmiyordun… Şimdi senden geriye sadece soğuk bir yatak, çıplak bir gökyüzü ve parmaklarımın ucunda kalan teninin yumuşaklığı kaldı… Şimdi senden geriye küçük yüreğimin söndüremeyeceği kadar büyük bir yangın kaldı…
Paylaşımın en güzel ödülü yorumlarınızdır.